ΤΟ ΚΕΧΡΙΜΠΑΡΕΝΙΟΚΟΜΜΑΤΙ

Γράφω για το καιρό που ζούσε το κεχριμπαρένιο κομμάτι στη δίψα

τετράγωνο στόμα ενός πάρκου μολυβένια παιδιά

εκθέματα μουσείου στο διασυρμό τους στη σκάλα 

της παραμυθίας άγγελοι νεκροί τα δικά μας παιδιά δε χαμογελούν

αγόρια κορίτσια σάρκες πανιά χειρουργεία

μας βλέπουν και τα μάτια τους είναι κενά από ψυχή είναι αφόρητοι μάγοι

δε μπορώ να τα αντικρίζω τα παιδάκια του πάρκου τις κλωστές απ’ τα σπλάχνα

κυανά βαμμένα κούκλες από θειάφι και μούχλα που ‘φύγαν

οι ευτυχίες στα πρόσωπά τους

είναι καμπάνες που χτυπούν σαν ονείρωξη

είναι οι σειρήνες τα σοκάκια και οι γύρες

ας σιωπήσουν οι τοίχοι

ανάλαφρα τη λέξη μου γράφω.

Λουκάς Λιάκος, από ανέκδοτη συλλογή.