Λουκάς Λιάκος
αστικό πηγάδι καταμεσίς στον κεντρικό
με από πάνω πρόχειρες σανίδες
όπου το πρωί κάθεται ένας εργάτης
και τρώει άπλυτες φράουλες
ενώ το καλοκαίρι περνάει τακ τακ τις μικρές ώρες
το κορίτσι που τολμάει
Κ.Α

Κυριακή 28 Φεβρουαρίου 2016

-Κυριακή-

Ποιό το τραγούδι της άνοιξης; Ας πάμε στα σύνορα δίχως χαρτιά είπες, εκεί το ερμηνεύουν. Η Κυριακή πριν την άνοιξη στεφανώνει τους φονιάδες. Η Κυριακή ύστερα απ' το Σάββατο σημαίνει την απουσία. Βλέπω συνέχεια μπροστά μου αυτό το παιδί με κατεβασμένα τα τσίνορα πλάϊ σε μια αδειανή κούνια. Μετά, ότι και να πεις είναι σωστό. Το ελικόπτερο με τις "ελεύθερες ιδέες" ζαβλακωμένο κάνει κύκλους πάνω απ' τα κεφάλια μας, καταβροχθίζει τον ορίζοντα, κλείνοντάς μας σε περίβολο ασφυξίας. Μετά, ότι και να πεις είναι σωστό. Όπου σωστό πάει να πει, ποτέ μου δε ξέρω τι σκέφτεσαι όταν μιλάς. Η πραγματικότητα είναι πια μανιασμένη. Όλα θα πάνε καλά. Να τα νησιά που μας μεγάλωσαν σου λέω μ' ένα ύφος αδιαφορίας. Κυριακή είναι οι λέξεις που μας συντροφεύουν όταν πάμε βαθιά. Ωστόσο, με τι μοιάζουν οι υπόλοιπες μέρες; Λίγο με νοιάζει. Κοιτάζω με πείνα τα νύχια μου. Ποιο ζώο ρωτάει ακόμα ποιος είσαι; Η άνοιξη σαν εισβολή, πάντα κι αιώνια, στην εξωτική της ατιμωρησία. Να σε κρατώ είναι βάρβαρα, οι νύχτες, τ' αστέρια. Η θάλασσα. Ο πολιτισμός των πνιγμένων. Κυριακή χτυπάς και μαχαιρώνεσαι. Του κάκου. Δε πεθαίνουμε. Μόνο κατασκοπεύουμε. Θάνατο. Δεν είμαστε θύματα, δεν είμαστε δολοφόνοι. Ρωτώ και ξαναρωτώ, τί βλέπεις; τί είσαι; τί είμαι; Τί ν' απαντήσεις σε μια εύκολη ανατομία, σε μια περιγραφή αποτυχημένη. Άνοιξη. Όπως η θερμοκρασία θα ανεβαίνει δε θα 'χουμε φίλους, μόνο φιλαράκια και μια συμπαντική χαύνωση που θα 'παιρνες όρκο, πως θα κρατήσει πέρα απ' το καλοκαίρι.