Λουκάς Λιάκος
αστικό πηγάδι καταμεσίς στον κεντρικό
με από πάνω πρόχειρες σανίδες
όπου το πρωί κάθεται ένας εργάτης
και τρώει άπλυτες φράουλες
ενώ το καλοκαίρι περνάει τακ τακ τις μικρές ώρες
το κορίτσι που τολμάει
Κ.Α

Τετάρτη 12 Νοεμβρίου 2014

Αυτό που σε εκθέτει. 

Η νύχτα είναι καθρέπτης, 
εκθέτει τη μέρα 
όπως ο θάνατος σε εκθέτει καλέ μου 
κάθε χειρονομία, 
ασπρόμαυρη σφαίρα 
σε εκθέτει. 

Όμως, 

δεν έχεις χρόνο 
βρίσκεσαι κάτω 
κι είναι πάντα μέρα
κι είναι πάντα δάσος 
δέντρα
ζεις, 
αρχαίος μονόκερως
δε το συνειδητοποιείς 
γιατί δεν ενδιαφέρεσαι
δεν έχεις,
τη ζωή που πραγματικά θέλεις 
κι αυτό σε εκθέτει. 

Λουκάς Λιάκος, Στο Δεύτερο Κόσμο η Μοίρα,2011, Ενδυμίων

Πέμπτη 23 Οκτωβρίου 2014

Γαλάτεια Καζαντζάκη: Αμαρτωλό


Στη Σμύρνη Μέλπω, Ηρώ στη Σαλονίκη

στο Βόλο Κατινίτσα έναν καιρό
τώρα στα Βούρλα με φωνάζουν Λέλα

ο τόπος μου ποιος ήταν, ποιοι οι δικοί μου

αν ξέρω ανάθεμά με
σπίτι, πατρίδα, έχω τα μπουρδέλα.

Ως κι οι πικροί μου χρόνοι, οι παιδικοί μου

θολές, σβησμένες ζωγραφιές
κι είν’ αδειανό σεντούκι η θύμησή μου

το σήμερα χειρότερο απ’ το χτες

και τ’ αύριο απ’ το σήμερα θε να ‘ναι
φιλιά από στόματ’ άγνωστα, βρισιές
κι οι χωροφύλακες να με τραβολογάνε

γλέντια, καβγάδες ως να φέξει

αρρώστιες, αμφιθέατρο, Συγγρού
κι ενέσεις 606

πνιγμένου καραβιού σάπιο σανίδι

όλ’ η ζωή μου του χαμού

μ’ από την κόλασή μου σου φωνάζω

εικόνα σου είμαι κοινωνία
και σου μοιάζω…

Τετάρτη 24 Σεπτεμβρίου 2014

Ένωση

Σφαγή
η μεταμόρφωση σε κόκκινο ένδυμα
ένα μαχαίρι τρελό αδέσποτο
Ζιζάνιο
το αίμα γυρνά σε σκοτεινά σημεία
ανάκατο σε λίμνες ανοχής
Χωματερές
εκεί που γεννούν και υποκρίνονται
βελόνες και κομμένοι ιστοί
Χείλη
λεπίδες ξανά μονομαχούν
σαδιστικά πάνω σε λευκά κρέατα
Τάξη
αν η αγκαλιά σου είναι τέλεια
τείνοντας σε ακινησία.

Δευτέρα 1 Σεπτεμβρίου 2014

Σε ανάμνηση. 

Μάζεψα το λαχανιασμένο άρωμα της νύχτας 
τη μυρωδιά σου νωρίς έμβρυο 
έφυγα με ήσυχη ζωή 
ελπίδα. 

Έκλαψα εύκολα 
μου χαμογέλασες 
έκανε κρύο 
η μουσική σταματούσε στον τοίχο απέναντι 
κι έτσι σε είχα ανάγκη. 

Μια φωνή μου έφερε τελικά ηρεμία 
μια μελωδία που πήγαζε από βαθύτερα μάτια 
ευάλωτα κρυφοκοιτάζαν 
σε ανάμνηση της ψυχής μου. 

Λουκάς Λιάκος, "Στο Δεύτερο Κόσμο η Μοίρα, Ενδυμίων

Πέμπτη 28 Αυγούστου 2014


Εικόνα καρτούν  

Κραυγές,
πανηγυρίζουν το φόβο στον οποίο ζούμε
μας ξεμυαλίζει να γυρνούμε
ως ακέφαλα κοτόπουλα
σα σπονδή στο Τέρας
ως κρυογένεση.

Έλα μαρτυρικά, μόνο έλα
έστω κι αν σου λείπουν τα πόδια
άρπα το κεφάλι γερά κι ας τρεκλίζεις
στη μασχάλη σου
σα πετιμέζι
τσουλάει το αίμα
κάτω από κλειστή πόρτα
συντηρεί την αιτία.

Λουκάς Λιάκος, "Στο Δεύτερο Κόσμο η Μοίρα, Ενδυμίων

Σάββατο 9 Αυγούστου 2014

Για λίγο

Μαθήματα ελέγχου
χρόνια που μετρούν ατέρμονα το δρόμο
η ρηχότητα σαν έκφραση
προμελετημένα
η γενοκτονία των αισθήσεων.

Η πεποίθηση πως πια δεν αντέχεις
να ζεις κρυφτά
ενοχλεί σα μέλισσα που μας μαλώνει
πάνω από βρύση
σαν τελευταία ανάσα
επιτέλους ας μας δροσίσεις στα μάγουλα
μακάρι για λίγο να λάμψεις
σαν ασημένιος καθρέπτης
σαν υποχόντριος
σα τυχοδιώκτης
ουράνιο τόξο.
Λουκάς Λιάκος, "Στο δεύτερο κόσμο η μοίρα", Ενδυμίων 

Σάββατο 2 Αυγούστου 2014

περί σαφήνειας στη ποίηση

Η ποίηση δεν είναι πολιτική ούτε φιλοσοφία για να χρωστά καθαρότητα και σαφήνεια, στην πραγματικότητα δε χρωστά τίποτε σε κανένα. Πλεονέκτημα και όπλο μοναδικό του ποιητή είναι η γλώσσα. Όμως ακόμα κι αυτό το πλεονέκτημά που διαθέτει μπορεί να το μαστιγώσει, να του φερθεί σαν θηρίο κι αμέσως μετά να το θεραπεύσει, να πάρει τη φρίκη και την τραγικότητα κι αντίστροφα. Το ποίημα είναι η ευκαιρία για αγαλλίαση και ελευθερία, είναι συνθήκη για αλήθεια ομορφιά και ανάπλαση.
....περισσότερα

Παρασκευή 4 Ιουλίου 2014

Σαίξπηρ, Μακμπέθ (Πράξη V, σκηνή V) Μετάφρ. Παύλος Μάτεσις

Μακμπέθ:

Την αύριον, ή επαύριον΄ κι αυτήν άλλη αύριον παραμονεύει,
με άδειο ήχο έρποντας από το ένα σήμερα στο άλλο
ως την έσχατη συλλαβή του χαρτογραφημένου χρόνου΄
και όλα μας τα χθες, λαμπάδες: να φωτίζουν τις μάζες των αφρόνων
στην κάθοδό τους προς τον τεφρό θάνατο. Σβήσου, σβήσου, ζωής ολίγης φλόγα.
Φάντασμα πλανόδιο ο βίος, μικρής μοίρας θεατρίνος,
που φωνασκεί και ματαιολογεί επί σκηνής
κι ύστερα μνήμη πια καμία δεν θα τον φιλοξενίσει.
Η ζωή: παραμύθι ειπωμένο από ηλίθιον, γεμάτο ήχους της μανίας
και νόημά της το μηδέν.


Τρίτη 1 Ιουλίου 2014

Irene Papas - ASMA ASMATON (English Subtitles)



















   
ΤΟ ΚΕΧΡΙΜΠΑΡΕΝΙΟΚΟΜΜΑΤΙ
Γράφω για το καιρό που ζούσε το κεχριμπαρένιο κομμάτι στη δίψα
τετράγωνο στόμα ενός πάρκου μολυβένια παιδιά
εκθέματα μουσείου στο διασυρμό τους στη σκάλα 
της παραμυθίας άγγελοι νεκροί τα δικά μας παιδιά δε χαμογελούν
αγόρια κορίτσια σάρκες πανιά χειρουργεία
μας βλέπουν και τα μάτια τους είναι κενά από ψυχή είναι αφόρητοι μάγοι
δε μπορώ να τα αντικρίζω τα παιδάκια του πάρκου τις κλωστές απ’ τα σπλάχνα
κυανά βαμμένα κούκλες από θειάφι και μούχλα που ‘φύγαν
οι ευτυχίες στα πρόσωπά τους
είναι καμπάνες που χτυπούν σαν ονείρωξη
είναι οι σειρήνες τα σοκάκια και οι γύρες
ας σιωπήσουν οι τοίχοι
ανάλαφρα τη λέξη μου γράφω.
Λουκάς Λιάκος, από ανέκδοτη συλλογή.

Μιχάλης Κατσαρός - Αντισταθείτε (1983)