Τί οδηγεί τους ποιητές
                                                                                               στην Κατερίνα Χανδρινού, για την συγγένεια της γραφής -ο όρος δικός της-, και άλλα. 

Τί οδηγεί τους ποιητές και διαλέγουν να φεύγουν μόνοι, να περιηγούνται δίχως τη γλώσσα ή τα χρώματα της φωνής: εμπρός όταν, 
οι άλλοι κοιμούνται όλα κινούνται και με κυνηγούν " ... καθώς απομακρύνομαι ".

Τί οδηγεί τους ποιητές και που πάν' με τόση βιάση μ' όλη τη γη κάτω απ' τα πόδια τους " ... να χάνεται και να μικραίνει ". 

Τί πληθαίνει τα λόγια τους και μαζί τους φράζει το στόμα; τί σόι παράξενο είναι η επικοινωνία τους και γιατί να ξεφεύγεις;

Τί οδηγεί τους ποιητές; ρωτάει η ψυχούλα μου. Είναι σημαντικό για μένα που επαναλαμβάνω το ίδιο ερώτημα την ώρα που πιάνω τη μύτη ή το στόμα μου και από τα μάτια μου φεύγουν υπέροχα δαχτυλίδια φωτός κι όλα αυτά τα συνδέω και τα συνδέω μαζί μου, τα λέω ταυτότητα ή οδοντόβουρτσα, ζωή εν συνόλω. Αλλά δεν είναι.

Τί οδηγεί τους ποιητές; γιατί σκοντάφτουν τα άλογά τους; γιατί πέφτουν πάνω στα δέντρα και πάνω στους ανθρώπους και πάνω στα νυχτερινά κέντρα αντί να προσπεράσουν; Εγώ, δεν έχω στ' αλήθεια φιλοδοξία να μάθω. Εγώ, καθρεφτίζω μόνο, αυτό που περνάει.

Τί οδηγεί τους ποιητές και βρίσκονται εκτεθειμένοι σ' όλα τα φώτα και θαμπώνονται γλαρώνουν μπορούν και μιλάνε, κι άλλο, με φόντο τους τοίχους και τα πατώματα, τις αίθουσες των δικαστηρίων, τις σκοτεινές αποβάθρες, τα σωθικά μας.

Τί οδηγεί τους ποιητές κι είναι ακούραστο σαν τα λαγωνικά πάνω στα ίχνη; Εμπρός να το ονομάσουμε! Να στηρίξουμε τους ποιητές που φαντασία τους είναι το σώμα. Να στηρίξουμε, να επιβεβαιώσουμε την ατομικότητά τους, έχουμε σίγουρα την έγκρισή τους γι' αυτό. 

Τί οδηγεί τους ποιητές; φωνή αντρική; φωνή γυναικεία; 

Στρίψτε αριστερά στρίψτε δεξιά, αποφύγετε χωματόδρομους αποφύγετε διόδια, συνεχίστε ευθεία. Μετά, θα φτάσετε στον προορισμό σας.


Γράφτηκε στη θάλασσα με θέα τη φωτιά και τη θάλασσα εμπνευσμένο από το βιβλίο της Κατερίνας Χανδρινού, γ ι α τ ί  δ ε ν  ο δ η γ ο ύ ν  ο ι  π ο ι η τ έ ς, εκδόσεις sestina, 2018. Οι φράσεις μέσα στα εισαγωγικά είναι από κει.

Λουκάς Λιάκος, γεωγραφία απλών ονομάτων, Στροφορμή

David McWilliams - Days Of Pearly Spencer (1967)

Ένα φτωχόσπιτο, ένας βρώμικος δρόμος
περπατημένος, φθαρμένος από ανυπόδητα πόδια
μέσα είναι μακρύ και γεμάτο
κοιταγμένο από έναν ήλιο που τρέμει.

Μάτια γέρου στο πρόσωπο ενός παιδιού
παρακολουθούν καθώς οι σκιές τρέχουν
μέσα από τοίχους και ρωγμές χωρίς ν' αφήνουν ίχνος
και η λαμπρότητα του ήλιου αποτραβιέται.

Οι μέρες του Πέρλυ Σπένσερ
Αχ αχ!
Η κούρσα έχει σχεδόν τελειώσει.

Με τη μύτη πάνω στο παγωμένο γυαλί
ατενίζει τον φουσκωμένο σωρό
από τσιμεντοχώραφα όπου τίποτα δεν φυτρώνει
κι ολοένα σκοντάφτει στα τυφλά.

Σιδερένια δένδρα πνίγουν τον αέρα
κι όπως μαραίνονται στέκουν και κοιτούν
με μάτια που ούτε ξέρουν ούτε και νοιάζονται
που εξαφανίστηκε το χορτάρι.

Οι μέρες του Πέρλυ Σπένσερ
Αχ αχ!
Η κούρσα έχει σχεδόν τελειώσει.

Πέρλυ τι απέγινε η λευκή σου επιδερμίδα
τι γένια ειν' αυτά στο πηγούνι σου
θαμμένος στο φτηνιάρικο τζιν
έπαιξες κι έχασες, δεν κέρδισες.

Έπαιξες ένα σπίτι που δεν μπορεί να χαθεί
δες τώρα το κεφάλι σου γερμένο από την ήττα
περπάτησες για πολύ σ΄ έναν δρόμο
που μόνο ποντίκια μπορούν και τρέχουν.

Οι μέρες του Πέρλυ Σπένσερ
Αχ αχ!
Η κούρσα έχει σχεδόν τελειώσει

Οι μέρες του Πέρλυ Σπένσερ
Αχ αχ!
Η κούρσα έχει σχεδόν τελειώσει.

Απόδοση Λουκάς Λιάκος

Some of McWilliams vocals were recorded using a telephone line from a phone box near the studio, generating a low-tech effect, and giving the song a 'strange phoned-in chorus'
...
Advertisements for the song even appeared on double-decker buses, yet McWilliams "was walking around London without the pocket money to get on one of those buses"
...
Richie Unterberger described the song as McWilliams best song, with a dark edge, swirling violins, and an effective dab of psychedelia in the megaphone-distorted vocals on the song's chorus. In 2002 The Independent called the song "dreamy". In 2012 Stuart Bailie of Radio Ulster called "Harlem Lady", the A-side, a "quality tune" and "Pearly Spencer" a "remarkable record".
...
Originally, the song was a poignant ballad. The song had, according to Stuart Bailie, a "flickering, almost documentary style" in which it took listeners to the more run-down parts of Ballymena where people walked through rubble bare-foot looking old beyond their years. Due to the title of the song, many listeners believed that the song pertained to an individual harrowed by a poor lifestyle and poor-quality alcohol; McWilliams said he had written the song about a homeless man encountered in Ballymena. Some of those close to McWilliams, however, claimed he was writing about two ladies from his hometown.

From Wikipedia