Λουκάς Λιάκος
αστικό πηγάδι καταμεσίς στον κεντρικό
με από πάνω πρόχειρες σανίδες
όπου το πρωί κάθεται ένας εργάτης
και τρώει άπλυτες φράουλες
ενώ το καλοκαίρι περνάει τακ τακ τις μικρές ώρες
το κορίτσι που τολμάει
Κ.Α

Άννα Νιαράκη...από όραμα πάσχουμε

ΕΞΟΔΟΣ ΚΙΝΔΥΝΟΥ
Αν ψάχνεις για την έξοδο κινδύνου
κάνε μου σινιάλο με τα φώτα
θα περιμένω με τη μηχανή και την καρδιά
αναμμένη, αυτή τη φορά θα οδηγήσω εγώ
ξέρω από που βγαίνουμε στα ξέφωτα
τις νύχτες ξυπόλητη έχω υπνοβατίσει πολλές
φορές στην κόψη των ονείρων
ξέρω καλά πως φεύγουμε από την πόλη
ο δρόμος για τις λίμνες είναι σκοτεινός
και τον γνωρίζουν λίγοι
τελώνια, ξωτικά, νεράιδες, αερικά
κι εμείς- ησύχασε θα είμαστε ασφαλείς
η νύχτα θα μας κρύψει στην ποδιά της
ούτε φεγγάρια ούτε άστρα, μόνο η αγάπη μας
θα φέγγει στο στερέωμα
κι άμα ακούσουμε τα σκυλιά να τρέχουνε ξωπίσω
θα πάμε κατά το δάσος, όσοι το διάβηκαν νυχτέρι
δεν τους ξανάδε ανθρώπου μάτι
αν είναι να σε πάρουν από μένα, ας μην τον ξαναδώ
τον κόσμο τους
έλα, μην αργείς, οι φυλακές κι οι φύλακες
όλης της γης δεν θα μπορέσουνε ποτέ να μπούνε
ανάμεσά μας


ΠΡΟΣ ΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ

Ιουνίου 18, 2014
Ένας ένας οι φίλοι ποιητές
σκάβουν το λάκκο τους

συνήθως ο ένας τ’ αλλουνού

κι ας μοιράζουν αβρότητες σε
συγκεντρώσεις,
κρυφίως ονείρευονται
αφανισμούς, εξοντώσεις
μονομαχίες 
Στα φανερά 
όλοι αγαπιούνται μα
καλό θα είναι αν βρεθείς ανάμεσά τους
να την φυλάς την πλάτη σου
στο τέλος πάντα μένει μόνο ένας
σχεδόν ατσαλάκωτος, με λίγη
σκόνη στο μπατζάκι

τινάζει με το χέρι, φτιάχνει λίγο τα μαλλιά

και προχωρά αγέρωχος προς την αθανασία

σκέφτομαι 

καθώς ο πρωτοπόρος θα μας έχει φλομώσει
ξεμακραίνοντας
να δώσω μια και να το σκάσω 
να το κόψω προς τη θάλασσα, αφήνοντας
την αθανασία και το λάκκο μου να περιμένουν


ΑΠΟ ΜΗΧΑΝΗΣ ΘΕΟΣ

Στο Louis
Έβαλα πλυντήριο χτες.
Χωρίς πρόπλυση,
με ένα απορρυπαντικό που καθαρίζει στους 40 βαθμούς.
Και μετά έβαλα τα κλάματα.
Είχαμε απομείνει εγώ, το πλυντήριο,
το ψυγείο, η τοστιέρα, η κουζίνα και το καλοριφέρ.
Ευτυχώς, την ώρα που κορύφωναν οι λυγμοί
και οι στροφές του πλυντηρίου,
μπήκε από το ανοιχτό παράθυρο ο γάτος μου
και νιαουρίζοντας θυμωμένα,
μου είπε να σου πω
ότι είσαι μεγάλη κουφάλα.



ΜΕΛΛΟΝ ΑΛΛΟ

Κάθε πράξη δημιουργίας είναι πρώτα μια πράξη καταστροφής.
Πάμπλο Πικάσο, 1881-1973

Για να συνεχίσεις μια παράδοση, πρέπει κάτι να σου παραδοθεί και κάτι να παραδώσεις. Σαν σε μια σκυταλοδρομία που εκτείνεται στο χρόνο, το έργο αλλάζει χέρια, το σύνολο έργο, το Έργο Τέχνης, περνά από πομπό σε πομπό, μεταπλάθεται, ανανεώνεται και παραδίδεται στους δέκτες.
 Στην Ελλάδα μοιάζουμε καθηλωμένοι εδώ και επικινδύνως πολλά χρόνια στα ίδια, όχι γιατί κανείς δεν θέλει να παραλάβει ή να παραδωσει μα γιατί υπάρχει μία άρνηση να πάει κάποιος μακρύτερα. Οι προηγούμενοι αρνούνται να υποχωρήσουν, παραδίδουν την σκυτάλη μόνο σε κλώνους, σε τέκνα καθ΄ εικόνα και ομοίωση που θα εξασφαλίσουν στο έργο τους μια συνέχεια, μα και οι επόμενοι, αρνούμενοι να πάρουν δημιουργικά ρίσκα, αρέσκονται στο να βαδίζουν στα χνάρια των ποιητικών γονιών τους, μέσα στο προστατευτικό συγγενολόι.
Μετατίθεται διαρκώς το παρόν στο παρελθόν, αφήνεται στα χέρια και στον απόηχο της προηγούμενης γενιάς της οποίας ο επιθανάτιος ρόγχος επιβάλλει την ρυθμική αγωγή και το πλαίσιο του σήμερα.
Φαίνεται να πηγαίνουμε μπροστά με την όπισθεν. Με τυπολατρείες, πολυτονικό, νεκρολαγνείες. Με ξενομανία. Με επίπλαστες λογιότητες. Γεμάτοι σοβαροφανή κείμενα που ακολουθούν τον κανόνα. Κάποιον κανόνα. Συνήθως αυτόν που μας δικαιώνει και μας επιτρέπει να επικυρώνουμε αυθεντία και ποιητικό βίο. Βρίσκουμε την επαρχία εξωτική, την επιβραβεύουμε εκ του ασφαλούς τυλιγμένοι στον μικροαστισμό μας. Προωθούμε το ακίνδυνο, το οικεία παροπλισμένο, αυτό που συντηρεί τον ύπνο του δικαίου.
Ξέρει η διανόηση, οχυρώνεται πίσω από την εξουσία και ζητά τα δεδουλευμένα. Μπράβο Τζακ, καλό σκυλί, πάρε την κροκέτα σου. Άσε το μέλλον να σέρνεται, να σκάει χιλιάρικα και να γλύφει κοκαλάκια όταν δεν μπορεί να βρει κάπου τους αστραγάλους σου να τους λατρέψει. Αυτό το μέλλον που στριμώχνεται χωρίς αιδώ για να πάρει τη θέση, να χριστεί ο επόμενος, να υπάρξει μέσα στους σοβαρούς θεσμούς και την κρατική αίγλη.
Μα στα αλήθεια άλλο μέλλον δεν υπάρχει; Άλλο από αυτό που ευαγγελίζεται ρήξη με το κατεστημένο ονειρευόμενο κρυφίως κρατικοδίαιτους θώκους. Από αυτό που βαφτίζει τη νεοσαχλαμάρα πρόοδο, που πορεύεται αναλφάβητο και πλαγιοκοπημένο από τον ορυμαγδό των αχώνευτων πληροφοριών και της ταχύτητας του διαδικτύου;
Μέλλον καθαρό από προφήτες κι αδικημένους νεομάρτυρες.
Σαν ανεμόσκαλα που χάσκει μπρος στην άβυσσο, σαν ένα άνοιγμα του τοίχου προς το άπειρο, ο ορίζοντας υπήρξε πάντα η αφορμή για την ξεθεμελίωση του εφήμερου. Η ποίηση, ικανότατο εργαλείο αποδόμησης της γραμμικότητας του χρόνου είναι βόμβα στα θεμέλια των κανόνων, ασφυκτιά σε κάθε ορισμό επιβεβαιώνοντας την ουσιώδη ιδιότητά της. Μόνο αποφατικά δύναται κανείς να προσεγγίσει την καρδιά του νοήματος απαλλάσσοντας κάθε φορά το αέρινο σώμα της από τα κανονιστικά βαρύδια που επιτηδευμένα κάποιοι προσπαθούν να της ράψουν στο στρίφωμα.
Δεν πάσχουμε από τεχνική, δεν πάσχουμε από συσσωρευμένη γνώση, από όραμα πάσχουμε.
Από βίωμα, όχι από βιογραφικό. Από πράξη, όχι από θεωρία.
Από αλήθεια.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου